VI Festiwal Teatralny TEATROMANIA 2003.
W dniach 24 - 29 kwietnia 2003 roku zainteresowani będą mieli niewątpliwą przyjemność uczestniczenia w "VI Festiwalu Teatralnym TEATROMANIA 2003".
Ponieżej podajemy szczegółowy program imprezy:
- 24 kwietnia (czwartek), godz. 1900
Sławomir Krawczyński "LUSTRO" – Teatr Bretoncaffe z Warszawy, reż. Sławomir Krawczyński - 25 kwietnia (piątek), godz. 1900
"ZABAWKI BERTRANDA" – teatr czarneNIEBObiałe z Moskwy, reż. Dmitrij Ariupin - 26 kwietnia (sobota), godz. 1900
"ASTRONOMIA DLA INSEKTÓW" – teatr czarneNIEBObiałe z Moskwy, reż. Dmitrij Ariupin - 27 kwietnia (niedziela), godz. 1900
"CZŁOWIEK" – Studium Teatralne z Warszawy, reż. Piotr Borowski - 28 kwietnia (poniedziałek), godz. 1900
Nikołaj Kolada "MARTWA KRÓLEWNA" – Teatr Polski z Poznania, reż. Paweł Szkotak - 29 kwietnia (wtorek), godz. 1900
Gregory Burke "ULICA GAGARINA" – Teatr Wybrzeże z Gdańska, reż. Feliks Falk
Patroni medialni Teatromanii: Dziennik Zachodni, Telewizja Katowice, City Magazine, Radio eM 107,6 FM, Górnośląski Informator Kulturalny, portal internetowy naszemiasto.pl.
Wszystkie przedstawienia będą pokazywane w sali widowiskowej TO TU Bytomskiego Centrum Kultury w Bytomiu przy ul. Żeromskiego 27.
Bilety są w cenie: 15 zł (ulg.), 20 zł
Karnet na wszystkie spektakle: 75 zł
Do nabycia w BCK od poniedziałku do piątku (10
00 – 16
00). Rezerwacja telefoniczna: 389-31-09/10.
INFORMACJE O SPEKTAKLACH
"Lustro" Teatr Bretoncaffe z Warszawy
Scenariusz i reżyseria: Sławomir Krawczyński
Muzyka: Dominik Strycharski
Ruch sceniczny: Anna Godowska
Scenografia, kostiumy: Urszula Kubicz–Fik
Produkcja: Stowarzyszenie Scena 96
Występują: Janusz Szczygiełek, Anna Godowska
Śpiew: Dominik Strycharski
Niezwykła, odwołująca się do poetyki teatru absurdu, opowieść o spotkaniu z tajemnicą. Bohater sztuki, pan Kiko, pewnego dnia odkrywa przejście do innego świata, staje w obliczu sytuacji przeczącej zdrowemu rozsądkowi i wszelkim prawom racjonalności. Doświadcza tajemnicy, która całkowicie odwraca porządek rzeczy. Dzieje pana Kiko, tyleż dramatyczne, co śmieszne, stanowią swoistą metaforę ludzkiego losu.
TEATR BRETONCAFFE należy do nurtu niezależnego. Zespół czerpie inspiracje z idei surrealizmu i ekspresjonizmu, z teatru beckettowskiego, a spoza obszaru sztuki z jungowskiej psychoanalizy. Artystyczne zainteresowania zespołu obejmują takie dziedziny twórczości jak teatr ruchu, taniec współczesny, teatr plastyczny, sztuki audiowizualne, film.
"Bretoncaffe opowiada prosta historię o każdym z nas: nigdy nie wiemy, od kiedy umieramy naprawdę i gdzie kończy się ta nasza śmierć. Niezwykły, przejmujący wieczór na malutkiej scenie."
Łukasz Drewniak Dialog
NAGRODY:Nagroda VIII Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej organizowanego przez Ministerstwo Kultury, Teatr Narodowy i ZASP.
"CZŁOWIEK" Studium Teatralne z Warszawy
Reżyseria: Piotr Borowski
Występują: Zbigniew Kowalski, Dawid Żakowski, Jolanta Denejko, Marcin Szymański, Magdalena Tuka, Anna Olejnik, Piotr Piszczatowski, Marcin Cecko.
Opowieść zaczyna się od słów: "Wielka nienawiść dojrzewa na ziemi". Troje pochłoniętych przez wielką ideę ludzi pragnie zmienić świat. Wierzą, że może on się oczyścić przez cierpienie. Widzą nadzieję w narodzinach człowieka, który jako święty wojownik wznieci wojnę, pogrąży świat w zniszczeniu i tym spowoduje przyjście Mesjasza.
Człowiek, którego powołują jest ich zdaniem tylko środkiem do osiągnięcia celu, świadomie nim manipulują, dążą do tego, by rósł w siłę, objął władzę i siał nienawiść. Ich bezwzględność nie zna granic, kreują postać opierając się na Ewangelii, wierząc że tylko osoba o wielkim potencjale obdarzona wielką wiarą w siebie, dokonująca cudów, mająca święty rodowód będzie mogła poprowadzić za sobą ludzi. Kiedy potęga nowego władcy osiąga pełnię dochodzi do wielkiej bezsensownej wojny. Dla wodza zwycięska, odciska bolesne piętno na innych. Nieczuły już na nic, oślepiony sobą wódz przekracza granice zaufania danego mu przez ludzi.
"Człowiek" to historia wielkiej i szczerej gorliwości, która w zderzeniu z rzeczywistością zamiast dobra przynosi zło.
"Człowiek" nawiązuje do mitu o drugim przyjściu Chrystusa podobnie jak "Apocalypsis cum figuris", ostatni spektakl Grotowskiego z 1968 roku. Tak jak trzydzieści parę lat temu, rzecz rozgrywa się w pustej sali, na tle ceglanego muru, a współcześnie ubrani aktorzy przyjmują role z Nowego Testamentu.
Zbawiciel (świetny Zbigniew Kowalski) przychodzi na świat we wspaniałej, pantomimicznej scenie porodu, której towarzyszą kolędy. Dalszy ciąg jest inny: Mesjasz nie staje się obiektem drwin i szyderstw, lecz podziwu. To wódz. Nałoży mundur i wojskową czapkę i będzie wysyłał ludzi na wojnę w swoim imieniu. Młodzi aktorzy użyli tekstów dokumentalnych – m.in. preambuły do polskiej konstytucji i zapisu rozmów, jakie prowadzili gdańscy milicjanci podczas wypadków w Grudniu 1970 r. – i to wyróżnia ich pracę spośród wielu naśladowców mistrza.
Powstaje wstrząsający obraz dramatu, który jak w antycznych tragediach wymknął się ludziom spod kontroli i rozwija się według własnej logiki. Aktorzy Borowskiego urodzili się, gdy odbywały się ostatnie przedstawienia "Apocalypsis", ale przyświeca im podobna idea co teatrowi Laboratorium – poprzez dialektykę apoteozy i szyderstwa poddać próbie wartości, na których opiera się życie człowieka. Swoim spektaklem demonstrują nieufność wobec religii, prawa i kultu munduru. To świat walki o władze, świat, w którym prawda, dobro i piękno są dramatyczną potrzebą, a nie już zrealizowanym marzeniem".
Roman Pawłowski Gazeta Wyborcza
"Ten teatr zachwyca nie tylko poziomem artystycznym, ale i atmosferą skupienia i uwagi, którą się tam odczuwa w każdym momencie".
Katarzyna Berent "Didaskalia"
STUDIUM TEATRALNE to jeden z najbardziej interesujących teatrów poszukujących w Polsce. Jego przedstawienia ukazują kondycję duchową człowieka, opierają się na niezwykłym połączeniu tańca i gry – aktorzy poruszają się po scenie miękko, jakby unosili się centymetr nad ziemią.
teatr czarneNIEBObiałe (Moskwa, Rosja)
Spektakli teatru czarneNIEBObiałe nie można przyporządkować do jakiegokolwiek znanego gatunku sztuki teatru. Pozbawione akcji, konsekwentnie rozwijającej się fabuły przedstawienia przywodzą na myśl raczej estetykę snu. Kreują świat niezwykłej iluzji, świat zarazem niepokojąco bliski i prawdziwy. Rezygnacja z werbalnej warstwy przedstawienia wytwarza możliwość szczególnego kontaktu między aktorem i widzem, możliwość kreacji takiej właśnie niezwykle intensywnej, wszechogarniającej wizji.
Specjalnością teatru jest oryginalna technika sytuująca aktorów gdzieś na granicy pomiędzy rzeczywistością a iluzją, zdumiewający sposób poruszania się postaci, perfekcja w operowaniu światłem – wszystko to tworzy niezwykle intensywny świat ich spektakli, chciałoby się powiedzieć, niezwykle intensywny sen...
"ZABAWKI BERTRANDA"
Nagroda "Fringe First" i Total Theatre Award na Festival Fringe w Edynburgu (2000 r.)
"Wrażenie, jakie pozostaje po spektaklu jest przejmujące, przerażające i pobudzające zarazem – przedstawienie pozostawia widzów bez tchu".
Joyce McMillan "The Scotsman"
"Atmosfera, pustka zmroku, umiejętne operowanie światłem, dwoje mimów, niezaprzeczalna siła przyciągania, umiejętność transformacji i multiplikowania siebie... Niemożliwe jest zdefiniowanie tego gatunku. Prawdziwa wirtuozeria ruchu i pantomimy kreuje świat ekscytujących obrazów wywołujących najsilniejsze (ekstremalne) odczucia."
"Le Dauphin"
"ASTRONOMIA DLA INSEKTÓW"
najnowsza produkcja teatru zostanie zaprezentowana po raz pierwszy w Polsce.
"Z obłoków przytłaczających ziemię wydobywało się wycie psów. Miasto – w części, która ciągle była zamieszkała, tam, gdzie jego skorupa wypełniona była ludzkim nadzieniem – zamarło i skuliło się. Senny i zadziwiający świat. Miasto przepełnione rurami, rury przepełnione ogniem, wodą i dymem. Kryjące się między mokrymi ścianami z cegły rozlazłe kartonowe pudło z ludzką zawartością. Odwiedził cię ludzki gość. Miejsce, które on zajmie, zostanie wykreślone z ziemi istot żywych, nigdzie to miejsce nie powędruje, to jest ziemia garncarza i nikt nie zechce jej kupić.
Jakiż to gość może odwiedzić twoje kartonowe pudło? Chowasz się tam przed przestrzenią posegregowaną według metrów, przecznic i miast, przed światem podzielonym na kwadraty, w którym nic nie może zaginąć. Nie widać cię, dopóki ty i twoje pudło tulicie się do mokrej fabrycznej ściany. Ale wystarczy, że pobiegniesz – i natychmiast zostaniesz schwytany. Wystarczy, że jakikolwiek kawałek przestrzeni uznasz za własny, a – natychmiast zamieni się on w klatkę – znowu zostaniesz schwytany. I kiedy w niej zdechniesz, twoje miejsce zajmie ktoś inny.
Nie bój się biegnąć, ale nie poruszaj nogami. Po prostu wpełznij do nory. Biegnij jak najdalej, jednak niech twoje ciało pozostanie w miejscu. Ta ziemia pełna jest tajemnych miejsc, gdzie możesz uklęknąć i rozkopać nieco jej uległą płeć. Natkniesz się tam na twardą powierzchnię szkła, pod którą ukryty jest sekret. Gdy odwrócisz się od tajemnicy, to odżywiające cię nieustannie naczynia zerwą się i zostanie tylko zaschnięta brudna miska z twoim imieniem.
Walka pomiędzy żądzą życia a żądzą śmierci odbywa się nie tylko w chwilach dla człowieka krytycznych. W takich chwilach człowiek jest właściwie we władzy jednej z tych żądz, która pod wpływem siły wyższej wypiera drugą. Zasadniczy pojedynek odbywa się w życiu codziennym, na poziomie, na którym przebieg tej walki jest ledwie rejestrowany w świadomości. To tylko złudzenie, że walka życia i śmierci zaostrza się w obliczu śmierci. Kiedy śmierć jest blisko, znika lenistwo i obojętność – wtedy człowiek albo aktywnie dąży do przeżycia, albo aktywnie dąży do śmierci.
Podstawa ludzkiego życia – pustka wypełniająca przestrzeń pomiędzy wyraźnie postrzeganym światem zewnętrznym, postrzeganiem siebie jako czegoś żywego, postrzeganiem własnego ja.
Ale to wszystko – to zaledwie punkty zaczepienia, na których umocowane jest ludzkie życie, składające się tak naprawdę z pustki i niebytu. Drogą do skurczenia pustki jest postrzeganie siebie i świata takimi, jakie one są. Ta droga jest zawsze dostępna, ponieważ między tobą a twoim ja, między okiem i światem nie ma niczego, co by ograniczało głębię przenikania i poznania."
Nikołaj Kolada: "Martwa Królewna" Teatr Polski z Poznania
Prapremiera: 10 listopada 2001 roku
Przekład: Jerzy Czech
Reżyseria: Paweł Szkotak
Scenografia: Izabela Kolka
Oprac. dźwiękowe: Paweł Szkotak
Występują: Beata Bandurska (Rimma), Małgorzata Neumann (Nina), Mirosław Guzowski (Maksym), Piotr Kaźmierczak (Witalij)
"Martwa Królewna" to bardzo bogaty tekst, z jednej strony ponure życie konfrontuje z marzeniami, z drugiej każe myśleć o tym, czy to, co nas spotyka, to wszystko, na co możemy liczyć. Mówi także o tym, że w każdej sytuacji, nawet najbardziej beznadziejnej, ujawnia się w nas chęć ocalenia choćby resztek własnego człowieczeństwa Ten głęboki humanizm to jasna strona sztuk Kolady. Jest też w nich bowiem wiele humoru, bo jak sam autor kiedyś powiedział: "sztuka powinna być bardzo śmieszna, żeby mogła być naprawdę smutna."
Anna Kochnowicz, "Życie"
"Nikołaj Kolada nie epatuje ani ludzkim nieszczęściem, ani złem. Jedno i drugie jest w jego świecie czymś zwyczajnym, naturalnym, wpisanym w codzienność. Dlatego, i wzrusza, i przeraża...
"Martwa Królewna" to niemal sztuka rodzajowa, napisana bez żadnych formalnych udziwnień. Ludzie spotykają się, rozmawiają. Tyle tylko, że miejsce ich spotkania to... eksperymentalna lecznica dla zwierząt, pełniąca też rolę mieszkania głównej bohaterki Rimmy, a tym samym meliny okolicznych mętów. Właśnie postać Rimmy, rewelacyjnie zagrana przez Beatę Banduską, jest największa siłą tego spektaklu, a i napisanej przez Nikołaja Koladę, współczesnego rosyjskiego dramaturga, historii. (...) W przedstawieniu powraca motyw bajki o królewnie, która czeka na swego królewicza, co rozbije kryształowa trumnę i pocałuje. Powraca motyw śmierci... Powraca motyw napisania o czyimś życiu, opowiedzenia go, ocalenia od zapomnienia, nadania mu przez to jakiegoś sensu. Wiemy od początku jak musi skończyć się ta historia, niemal od pierwszej sceny."
Ewa Obrębowska – Piasecka Gazeta Wyborcza Poznań
NAGRODY:- Grand Prix, Nagroda Ministra Kultury, Nagroda Promocyjna im. Kazimierza Krzanowskiego dla Beaty Bandurskiej za rolę Rimmy na XXXVII Ogólnopolskim Przeglądzie Teatrów Małych Form KONTRAPUNKT 2002 w Szczecinie.
- Nagroda dla Pawła Szkotaka za reżyserię, a dla Beaty Bandurskiej za rolę Rimmy na Festiwalu Prapremier 2002 w Bydgoszczy.
- Nagroda na VI Ogólnopolskim Festiwalu Sztuki Reżyserskiej INTERPRETACJE w Katowicach i nagroda publiczności.
NIKOŁAJ KOLADA jest jednym z najbardziej cenionych współczesnych dramaturgów w Europie Zachodniej. Wystawił ponad 70 dramatów. Pochodzi z Kazachstanu, mieszka w Jekaterynburgu na Uralu. Na świat patrzy z punktu widzenia prowincji, co zbliża go do najwybitniejszych dramaturgów języka rosyjskiego. Kolada obdarza swych bohaterów, prostych ludzi z prowincji, kroplą światła i wola walki. Daje im szanse, której nie dostali od życia.
PAWEŁ SZKOTAK - reżyser, założyciel i dyrektor poznańskiego Teatru Biuro Podróży, jednego z najciekawszych polskich teatrów alternatywnych.
Gregory Burke ULICA GAGARINA Teatr Wybrzeże z Gdańska
Przekład: Hanna Szczerkowska
Reżyseria: Feliks Falk
Scenografia: Maciej Chojnacki
Muzyka: Cool Kids of Death
Układ walk: Robert Brzeziński
Występują: Dariusz Szymaniak (Tom), Wojciech Kalarus (Eddie), Grzegorz Gzyl (Garry), Krzysztof Gordon Frank)
Prapremiera polska: 25 stycznia 2003 roku w Teatrze Malarnia
Gregory Burke podejmuje w "Uicy Gagarina" problematykę nieobecną w polskiej dramaturgii współczesnej i rzadko poruszaną w teatrze światowym. Pyta o formy, jakie obecnie przyjmuje konflikt biednych i bogatych, jakie szanse w starciu z globalnym kapitalizmem ma dzisiejszy proletariat.
Ulica Gagarina to przykład teatru politycznego w najlepszym wydaniu. Napisana z publicystyczną werwą, ale bez łączącej się często z publicystyką jednostronności. Czterej mężczyźni, których przypadek styka ze sobą w magazynie fabrycznym nie są marionetkami, stworzonymi do wygłoszenia szeregu ideowych formułek, ale postaciami dramatycznymi z krwi i kości. Między bohaterami wywiązuje się dyskusja, dotycząca najważniejszych zagadnień współczesnego świata. Jest to brutalna, niezmiernie błyskotliwa dyskusja, której temperaturę podnosi fakt, że jest ona jednocześnie walką o życie. Gregory Burke dobitnie i precyzyjnie stawia kilka pytań, których rola w naszym życiu społecznym i politycznym stale rośnie. Najważniejsze z nich brzmi: czy przemoc na tle politycznym daje się kiedykolwiek usprawiedliwić?
"Wojciech Kalarus i Grzegorz Gzyl dają postaciom Gary'ego i Eddiego pasję i agresję, jakiej oczekiwalibyśmy po desperatach, Krzysztof Gordon pokazuje Franka jako zmęczonego cynika, Dariusz Szymaniak komentuje wszystko rolą Toma – świadka mimo woli, który naiwnie wierzy w kapitalizm, chociaż z dyplomem politologa wylądował na stanowisku ochroniarza. Powstał kawałek świetnego teatru politycznego, który łączy trzymającą w napięciu kryminalną intrygę z gorącym klubem dyskusyjnym. (...)
(...) Ulica Gagarina daje do myślenia jak prawdziwa wielka publicystyka, która ma zdolność ukazywania zjawisk społecznych z różnych punktów widzenia (...)"
Roman Pawłowski "Gazeta Wyborcza"
GREGORY BURKE debiutował Ulicą Gagarina w roku 1998. Wystawiona na festiwalu Fringe w Edynburgu stała się sensacją. Sztuka powstała na bazie osobistych doświadczeń autora.
FELIKS FALK - reżyser filmowy (Wodzirej, Bohater roku, Samowolka, Lato miłości) i teatralny, scenarzysta, dramaturg telewizyjny.
Zapraszamy!!!
